versió original | versió express | delicatessen | fotolog | twitter | vine | storify | youtube | mail

sincomentarios.net/express



enlace permanente 12 Dec 2004 por Alfred



No siempre en la variedad está el gusto, y menos en la cocina... ¿O acaso no es mejor ser pocos, conocidos y bien avenidos que ir disfrazado de Mazinger Z a una fiesta de smóking donde no conoces ni a tu pare completamente forrasho, tu, no tu pare, por poner un ejemplo?... Así pues, y a menudo, es la sabia elección de unos selectos y escasos ingredientes cuya combinación resulte más adecuada la que nos llevará al éxito en la cocina (coño, que bien ha quedado eso)... Lo mismo que una paella... ¡Venga, to pa la cazuela que estará más bueno!... ¡Pos no!... Con un simple pero consistente sofrito, sipia, chirlas, picada y un buen caldito te saldrá una paella de rechupetesemelé... Ahí queda el dato...

¡Nada, que no nos gustan las albondigas!... ¡No te jode!, pero las hamburguesas bien que os las coméis (cabrones)... Pues hala: minihamburguesitas con champiñones a la salsa de mostaza (que tenemos que comer carne, joderrrr)...



Emmm, salteamos los champis en aceite muy muy caliente (escurriéndolos bien previamente no sea que salpiquen los condenaos y parezcamos Pippi Langstrum –a posteriori-). Con ello evitamos que se hiervan en su propio jugo... Así pues, y una vez dorados uniformemente los reservamos.... La chicha... Hay que negociar siempre y con todo el mundo, jummm... El carnicero o carnicera no va a ser menos: Buscamos una pieza de ternera que nos haga el peso, pedimos precio y si nos hace pues pícanosla majete/guapetona (que somos los frescos del barrio). Mejor eso que comprar una bandeja de vé tu a saber qué... Amasamos la carne con perejil y ajetes tiernos picados, huevo batido y un poco de pan rallado, salpimentamos y hacemos minihamburguesitas. Freímos en (nuevo y escaso) aceite muy muy caliente. Una vez doraditas incorporamos los champis (sin el jugo que habrán soltado) y la nata líquida (yo he utilizado –no podemos comer lácteos- un sustituto a base de... ¿habichuelas?... ¡Coño pues sí!, pero os juro que es más buena y sana que la original)... Añadimos la mostaza (de Dijón, no de ketchup), rectificamos de sal, un poco de pimienta y hala, a esperar que la salsa asuma, se despegue y sude el aceite...

¿Asuma, se despegue y sude el aceite?... Que se liguen bien y posteriormente el aceite suuurja por encima dando un espectacularrrrrr brillo a la cosa.... Como diciendo, comeméeeeeee!

Salut!!
enlace permanente 11 Dec 2004 por Alfred



¿Te gustaría decir lo que piensas en según qué situaciones?... Es más, a cada momento, pero, ¿eres excesiva y delicadamente reservada o educado, te importa realmente todo una mierda o eres demasiada buena persona para hacerlo?... ¿Te gustaría no serlo –tanto-?... Pues ya somos dos...

Entre la más absoluta indiferencia y decir –tocacojones- la verdad en todo momento, debe existir necesariamente algún término medio que nada que ver tenga con ponderación, conservadurismo o moderación alguna... ¡Soy radical!... No podemos callar comooooo... ¡ahora!, que no me gusta “esa” expresión, porqué es injusta, cuando algo es injusto... Más bien con la sinceridad y el mutuo respeto, el grado de necesidad, rentabilidad, amortización y oportunidad de una verdad, ser consecuentes pues... Pues más vale callar de pie (discordantes y mordiéndonos la lengua) que morir por soltarla, si de ello no resulta nada mejor para quien ni aprecia ni de hecho nos escucha (y morir sentado, que es más cómodo supongo)... Mentir es gratis, pero según que (gratuitas) verdades se pagan... Y a pesar de todo...

... No hay que temer dañar al otro (un@ de ell@s que nos importa), si de esa verdad puede resultar un beneficio ajeno, o mutuo, un daño compartido incluso, antes que vivir instalados en la mentira... El peor desprecio es el silencio (no existes ni de otra manera en mi mente, no puedo imaginarte de forma diferente, no voy a convencerte, a intentarlo ni a hablarte, chtsss...)... ¿Verdades?, las necesarias... Pero ¿mentiras?, ¡ninguna –que no valga la pena-!

[Yo soy tan o más inestable que tu... pero procuro caer de la misma forma (aunque sin tropezar dos veces con la misma piedra)]

No soporto a las personas tan seguras de todo aquello que dicen y hacen, de lo que no hacen incluso o callan, todo claro, sin género de dudas, la única opción posible-viable-factible... Si están tan seguros con ellos mismos.. ¿con quién más van a poder estar?... De la misma forma... No soporto dudar tanto, estar tan inseguro de todo lo que hago... Todo incierto, demasiadas alternativas, opciones, posibilidades mil... Y si estoy tan inseguro de aquello que hago... ¿Cómo va a poder alguien estar conmigo?...

¿Si dudas de ti mism@, como vas a poder estar segur@ de mi, conmigo?... Entimismada, enmimismado, sola y mismamente... cada uno por su lado.
enlace permanente 10 Dec 2004 por Alfred



La diferencia entre un excéntrico y un loco se encuentra en gran medida determinada –y cuánta más medida más diferencia claro está-... por el volumén de su cuenta corriente, el tamaño de su fama (o falo lacaniano), por su clase social... ¡Pero qué gracioso, qué original!, jujuju... ¡Anda quita de aquí zumbao que te meto un guantazo!... de lo uno a lo otro algunos euros van, vamos, leve diferencia...

Dalí estaba zumbao, ¡menudo descubrimiento!... ¿que era un genio?, mala leche seguro tenía, pero la verdad es que me rebientan esas coletillas que ponemos a algunos personajes históricos, populares o famosos... Y es que para que te rían las gracias tienes que pintar algo, como Dalí, y no precisamente las paredes del recibidor.







[¡Qué sí coño!, ¡que me gusta dalí!, pero al próximo que vuelva a decir que es un genio va a ver el mío, ¡cohones!, qué pesaos...]
enlace permanente 09 Dec 2004 por Alfred









www.michaeldavidandre.com

enlace permanente 08 Dec 2004 por Alfred




Que quede claro esta proposición es para gambitas, gambones, gambas y camarones (y demás fauna nocturna)... Absténgase pues abstemios y curas (eso si que es un trabajo, en domingo y repartiendo ostias) de seguir estas instrucciones... Una excepción más: Aquellos que no han salido de picos pardos el sábado anterior (y no es válida la excusa de que estamos enfermos, que si llueve o que no hay nadie, joooo-liiii-neeees, para salir).

El domingo pues, y para el resto de la gente no existe... la gente normal y corriente (vulgar y del montón, que se pone hasta el mango de toh para olvidar la mierda de semana pasada –y la que te espera-, tu pasado inolvidable, tu inexplicable presente y tu futuro, allá donde coño esté)... Me pierdo, emmm... Eso, el domingo, ... Una neblina, algo borroso, un mareo del copón... un sinvivir vamos, ni contigo ni sin ti. Podrías estar haciendo una costellada e incinerándote con los amigos y quemando el bosque, o el dominguero rompiéndote las piernas metiéndole a una pelota... o cicloturismo, con el bocata de anchoas en la bolsa, una bota de vino al cuello y que te atropelle un camión, o o... ir al campo en familia (eso con bichos, sin asfaltar ni enchufes, y me refiero al campo)... Bailar sardanas, tocar en una cobla, ir al cine o a misa (y saludar al cura de antes), o hasta pasear (fijaté tu)... Pero no nos engañemos (que aquí nos conocemos todos)... No existe el domingo (y tu menos).

LEVANTARSE... eso será a una hora imprecisa del día (o de la noche incluso).. ¿De qué día, dónde y con quién (je, no te lo crees ni tu)?... ¡Buh!, eso es lo de menos. Lo primero (antes incluso que buscar dónde... dónde coño está el tabaco) es hacerse la ITEUVE... Comprobar que gozamos (e integramente) de todas nuestras partes... Quiero decir... además de los genitales, brazos y piernas... La cabeza da igual (dudo que tengamos), pones el piloto automático (sigues estas intrucciones) y arreglado... 9 y 10, ok, estamos ENTEROS (además sin restos de sangre)... ¡Premio!, tenemos la cartera (aunque vacía), el coche quién sabe dónde y una pinta para asustar viejas... BEBER... Agua... Mucha (mejor Vichy Catalán, pero nada de Bloody Mary’s)... Un litro cada dos horas... DUCHARSE, mejor sentados en la bañera no tengamos un percance (y haya que correr, que me canso).. Y no, no es bañarse, mucho más arriesgado que la típica ducha sentados... Ahora pongo un punto y a parte para hacer el cigarro...

Fuuuu... Pues eso.. Lo siguiente es COMER... Costará costará, pero hay que CONSEGUIRLO, tienes que hacerlo para SOBREVIVIR (o morirás, claro)... Algo sencillo y reconstituyente... Telepizza es una opción, pero como no tenemos un duro, nos han cortado el teléfono y a tu barrio marginal (que dice Arturo Fernández) no se acercan ni locos los repartidores, mejor hazte un pan con tomate y lo que pilles... o tortilla de patatas (si tienes huevos, jej), ensaladilla, patatas y huevo frito... crema de puerros es lo mejor, comprobado... O algo (sólido) con sobrasada o paté (encima)... Incluso pan con aceite y sal (si la cosa esta muy mal).. Pero por amor de dios: COME (tu cuerpo y tu mente lo agradecerán).

Como seguro no te quedará TABACO tendrás que buscar calderilla en pantalones varios, viejas chaquetas, bolsos ajenos, baulitos y bajo el sofá cómo no, y bajar en pijama o chándal como un yonki al bar de abajo. No hace falta que te peines (para eso está el lunes): Una gorra de San Miguel, del Barça o un pañuelo con las esquinas anudadas es suficiente. No mires ni saludes a nadie. SILENCIO. Una conversación podría resultar letal en tu actual estado: tu A LO TUYO... ¡Ah!, y lo más importante: PONTE MÚSICA cuando regreses. Serán las once de la noche y hasta entonces no te habrás dado cuenta de ello, que ese silencio sepulcral es que ni se te ha ocurrido darle al PLAY, por ello: PÓNTELA, PÓNSELA, lo notarás.

CONCENTRATEEEE (pero no mucho)... SIÉNTETE TU (aunque jodidamente)... TRANQUILIDAD (eso)... Estás ENTERO, no has matado a nadie, te relajas, duchas, bebes, comes, fuuuuu... fumas escuchando música. Todo está BIEN, eres zen (y el domingo NO ESTÁ TAN MAL –aunque fijo podría estar mejor-).

Y YO QUÉ SÉ... esto ya es DEMASIADO LARGO (más que un lunes)... Mejor LO DEJO (hasta el sábado que viene...).
enlace permanente 06 Dec 2004 por Alfred



Media entrada, excepcionales músicos, espléndido concierto... Aplausos de rigor (como en el fútbol, Lleida es así)... Algunos aplausos desde la barra, quieren más (ginebra y concierto). Se añade más gente, silbidos, ¡uh, uuuuuh! y más aplausos... Menos mal (creía que eramos los únicos que no teníamos bastante)... Llibert sube al escenario de nuevo...

Las ranas croan, los gatos maullan y las nubes se levantan. El músico de jazz frasea (siempre queda bien decirlo...). En solitario, Llibert crea en directo sus propios loops. Graba secuencias en unos pedales y las dispara, y encima, sigue tocando... Quita la boquilla del saxo y hace sonar un bajo que añade a la base... ¿5?, ¿6 saxos sonando a la vez?, y encima, sigue tocando, añadiendo y utilizando nuevos pedales y efectos... Mengual debe haber acabado su cañita y sube al escenario... ¡Qué gran bajista la ostia!... Le siguen Dani Domínguez, baterista, y David Soler a la guitarra, pedal steel guitar y samples varios... ¿El quinto elemento? Una muñeca hinchable con minifaldilla vaquera, top negro y gafas oscuras (micro y todo)... ¿El traje de luces del cuarteto?, seis simples bombillas cuya intensidad varía con el ritmo de la música... Quim Puigtió manipula desde la sombra e interactua con el grupo... ¡Uops!... Se cae un bombo... Seguimos tocando con una mano pues, y con la otra lo arreglamos... Ahora recuerdan a Frank Zappa, a ratos Led Zeppelin, Ornette Coleman... John Zorn y Naked City ahora... Un final a la Sonic Youth como no podía ser menos, después de 20 minutos de espectacular bis... Solo faltaba Micke O’Rourke encaramandose a las (jodidas) columnas del Cafè... Aplauso general... Ahora sí, entusiasmo...



[... Así que me puse a pinchar Roni Size, Aphrodite, Red Snapper, Dj Shadow y David Holmes un ratillo... ¿Otra vez electrónica? Alguien dice en la barra...]

No, no es de la escena de Chicago, músico neoyorquino ni hace techno de Detroit. Es catalán nacido en Canarias, que si no veríais...

[Es que ¡coño!, parece que ahora mismo solo existan Maceo Parker, Bebo Valdés i Carlinhos Brown (que pesaos, ostias)...]

Pues eso, para todos aquellos a quien agrada, disgusta o es indiferente, no sabe no contesta al jazz –pero disfrutan de la buena música-: No os perdáis al Cuarteto Eléctrico de Llibert Fortuny... (día 10 en Cornellà del Llobregat, 11 Sant Feliu de Codines, 16 Reus, 17 Sant Feliu del Llobregat, 18 Tarragona y 19 Mora d’Ebre)... Vale la pena (y mucho).

www.llibertfortuny.com
enlace permanente 04 Dec 2004 por Alfred



No vamos (supongo) ahora a descubrir a Peter Bagge a nadie... “Odio”, que recortaba y coleccionaba de antiguos “Viboras” (y posteriormente encuadernaba mi pare), sinó también sus otros trabajos más desquiciados (“Mundo Idiota” por ejemplo, me entusiasmaba).

Muchos de nosotros nos hemos visto identificados en algunos de sus personajes (Buddy, los Bradley -alineación de gala-, Lisa, Stud’s Kirby, Martini Baton, ejej...)... a nosotros mismos y a algunos de los nuestros, nuestra manera de actuar, ser y sentir, desastres varios y alguna que otra historia (y nunca mejor dicho)... O como reirse de uno mismo (sana o insanamente es lo de menos) viéndose reflejado en un personaje de TBO. Supongo ahí está gran parte de su éxito (el suyo, que no el nuestro precisamente... o precisamente por relatar de esa manera nuestros pequeños grandes fracasos -de cada día-).



[Lo que no esperaba encontrar es esta viñeta, que hubiese ilustrado perfectamente el post de ayer -entre otras cosas-... Moltes gràcies Xavi, i moltes felicitats... Per molts anys...]



enlace permanente 03 Dec 2004 por Alfred



siguientes   anteriores

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 101 102 103 104 105 106

Avís legal versió express (+18)

Creative Commons License

Top